Onbereikbaar door een scenario!

Alle mensen die vrijgezel of alleenstaand zijn, die ik regelmatig spreek op facebook of tegenkom tijdens het dansen, zijn veelal onbereikbaar.

Hiermee bedoel ik dat ze een eigen omgeving hebben, een eigen vriend(inn)en club hebben en aangesloten zijn bij een of meer verenigingen of plaatsen waar mensen een sport bedrijven.

Veel van deze mensen zijn eenzaam en gaan er opuit om mensen te ontmoeten omdat ze niemand hebben om voor te zorgen en niemand dus voor hun zorgt (hieronder ook alleenstaanden met kind(eren)). Als zij naar deze verenigingen of sportevenementen of clubs gaan, zijn het eigenlijk niet meer als individuen onder individuen die allemaal hetzelfde doen. Komen ze daar iemand tegen waarmee ze een partnerrelatie aan kunnen gaan? Zelden!

Want het zijn na een bepaalde tijd allemaal “ons kent ons” mensen geworden.

Daarbij, mannen zoeken mannen op en vrouwen zoeken vrouwen op, ook dikwijls buiten die omgevingen.

Als ik voor mezelf spreek dan ben ik ook dikwijls alleen en dat lukt goed. Maar ik ben er aan toe een soulmate (levenspartner) te ontmoeten. Oh kun je zeggen, maar je komt toch vrouwen genoeg tegen? Ja, en ook dat worden na verloop van tijd ook weer “ons kent ons” vrouwen. Hoe ik me red en waardoor ik blijf overleven kun je lezen in het blog artikel "Total Loss".

Natuurlijk kun je voor seks betalen en tegenwoordig zelfs een (gratis) n**kmaatje vinden, mocht je daar al op uit zijn (ook meer en meer in bepaalde dansgelegenheden)!

Maar er is meer dan alleen seks, en als je daar alleen op uit bent, wat een vrouw of man betreft, dan ben je beter af met wat ik hiervoor vermeld.
Een ander fenomeen wat is uitgevonden n.a.v. het ontstaan uit de onzinnige omgang en/of diepgang tussen mannen en vrouwen is "Second Love" en andere soortgelijke websites. Een n**kverhouding met anderen dan je partner.

Ik kan je vertellen dat ik (super) monogaam ben en dus NIET ‘in’ ben voor wisselende seksuele contacten. Maar ik kan me goed voorstellen dat dit soort contacten steeds meer vormen aan gaan en kunnen nemen als iedereen alleen maar in het dagelijks leven bezig is met zijn/haar soortgenoten. Want er zit op een gegeven moment niets anders meer op. Niemand wil alleen blijven, maar daarnaast komt dat niemand zich wil binden. Een dilemma dus.

De onbereikbaarheid wordt steeds groter. Leeftijdsverschillen in relaties worden steeds groter. Geëmancipeerde vrouwen die niet om kunnen gaan met gelijkstaande leeftijdsgenoten (Cougars en Nougars wat als 'Trendy' betiteld wordt) en dito mannen die hetzelfde zoeken met jongere vrouwen (laatstgenoemde hebben geen eensluidende benaming gekregen en wordt nog steeds NIET als trendy gezien, dus NIET geaccepteerd door zowel oud als jong). In de homoscene zijn deze leeftijdsverschillen overigens GEEN taboe!

Even terug op het voorafgaande, Dit wil dus ook zeggen dat veel mensen onbereikbaar zijn geworden en dus niet openstaan voor een relatie, waaraan op voorhand al zulke hoge eisen gesteld worden (verstandelijk beredeneerd) dat ze in werkelijkheid niet bestaan of zelden voor komen.
Daarenboven, Taboes aan de ene kant versus -onbesuisd- vrije contacten aan de andere kant. WHAT THE F*CK?

En daar komt ie weer, alles vanuit het willen conditioneren en controleren (heersen, beheersen en/of overheersen). Omdat alles voorgekauwd wordt door de maatschappij en onze directe omgeving, gebeurt het dat wij volgen als kuddedieren, en doen wij ongemerkt (of stilzwijgend) hetzelfde met ons eigen leven wat anderen ook doen.

Maar, zie jij dit wel, heb jij wel zin om dat te veranderen, sta jij wel open voor andere gedachtegangen?

Meer en meer hoor ik, en maak ik mee, dat mensen om me heen aan het worstelen zijn met ZICHZELF die ook een verstandelijk in elkaar gezet scenario hebben en verder, als leidraad, 'doelen' stellen om zo te voldoen aan de omgeving en de consensus die zij daarbij nodig blijken te hebben.

Dus we doen (onbewust en/of stilzwijgend) wat anderen van ons verwachten met een scenario van eisen welke onrealistisch blijken. Waarom? Omdat je, door de eisen die je stelt aan anderen, en je ook voornamelijk bezig bent met anderen en dat terwijl je nog niet of nog nooit tot jezelf bent gekomen en daardoor nog niet eens van jezelf houdt.

Altijd maar op pad of op zoek en jezelf maar bezighouden met trivialiteiten, in plaats van een diepgaande zelfreflectie.
Laatstgenoemde kan ook niet, want juist DAAR heb je geen tijd voor, JEZELF!
Resultaat? Alles buiten JEZELF zoeken vanuit een scenario en daardoor onbewust voldoen aan wat ANDEREN van je verwachten en jij, op jouw beurt, dat ook weer van anderen verwacht!

Niet het ’IK’ is belangrijk, maar wat een ANDER van ons verwacht is belangrijk, OOK het volgen daarvan, aan wat ons voorgeschoteld wordt. Daardoor blijven taboes bestaan en kom je, door consensus daarover, nooit tot jezelf. Lees hierover het blog artikel "Overtuigingen en Taboes"

Dus niet loslaten, maar alles vasthouden en/of controleren. Is dit niet conform het scenario, dan ben je zelfs ertoe in staat aan aan je intuïtie voorbij te gaan en het doel (het plaatje van je (levens)scenario) na te blijven streven en voorop te stellen.

Dat het doel daardoor nooit genoegen zal scheppen of gehaald wordt, daar staan weinigen bij stil noch zijn zij zich hiervan bewust.

Veel vrouwen waar ik mee heb gedanst tonen dit niet ‘loslaten’ in het dansen. Zij willen zelf wat in te brengen hebben in het dansen en kunnen zich niet laten leiden (loslaten). Er zijn zelfs vrouwen bij die de man willen leiden en proberen zodoende zelf de touwtjes in handen te nemen.

Dat dit tijdens het dansen wringt, behoeft natuurlijk weinig uitleg. Waarom zou dat anders zijn wanneer iemand in het dagelijkse leven ook alles wil beheersen? Niet dat mannen hier leidend moeten zijn, noch vrouwen, maar méér DE NATUUR volgen en/of zijn werk laten doen (geen scenario dus).

Volgen is een gevolg van loslaten en NIET proberen te heersen, beheersen of overheersen. Iemand vertelde mij onlangs dat ik de term “heersen, beheersen en/of overheersen”  nogal veel gebruikte, ik vraag me dan af waarom die persoon zich daar dan zo aan stoort? Misschien uit angst zelf de controle te verliezen?

Want het komt namelijk overal in terug en het is overal mee verbonden op micro en macro gebied. Je bent ermee geconditioneerd en opgevoed, en het is ZO diepgeworteld in de mensheid, dat je nu de vruchten ervan plukt en/of er last van ondervindt, op globaal en individueel gebied, getuige de uitleg die ik hier heb proberen te geven althans.

Taboes zijn dikwijls te weerleggen en als dat dan gebeurt dan staat iedereen verbaast dat het zo simpel is. Taboes komen voort uit consensus om te kunnen heersen, beheersen en/of overheersen. Ook te lezen in het hierboven genoemde blog artikel.

Wat wil jij overheersen, wat volg jij, wat doe jij waardoor je nooit tot jezelf komt en/of waarom kan jij iets niet loslaten (ofwel alles aan het leven zelf over te laten en te volgen)?

Hoe harder dat je aan iets trekt of van je afduwt, hoe harder dat het tegenovergestelde op je afkomt.

Dat is eigenlijk wat je krijgt als je een (verstandelijk) scenario van je leven hebt bedacht. Lees hierover eventueel het blog artikel "Aantrekkingskracht is dat natuurlijk?"

Burst your Bubble,

Love doesn't hurt, Expectations Do (vanuit een scenario).